I dla mnie to nieporozumienie że nie zrobiła potem kariery z prawdziwego zdarzenia tylko z miejsca wylądowała na drugim planie w bardzo kiepskich filmach („Willard”, „Pubisher”). Dla mnie to był przełom akroski na miarę Sharon Stone z „Nagiego instynktu”. Dzieło Lyncha nie był co prawda takim hitem jak film Verhoevena ale Laura w tamtym czasie to było objawienie. Kilka lat później kiedy świat już o niej zapomniał (i Ja zresztą też) przypomniałem sobie o Niej podczas seansu „Miłości w czasach zarazy”. Wyglądała tam jakby od „Mulholland...” minęło 20 lat i niestety nie miała nic ciekawego do zagrania.